Ο 16ΧΡΟΝΟΣ ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΣΟΚ ΣΤΟ ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΤΟ ΚΙΑΤΟ: «Ο 16ΧΡΟΝΟΣ ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ»

Η είδηση πως ένας 16χρονος μαθητής έπεσε νεκρός κατά την διάρκεια σχολικών αγώνων μπάσκετ, στις 4 Φεβρουαρίου, είχε συγκλονίσει ολόκληρη την τοπική κοινωνία.

Συγκεκριμένα στο 1ο γυμνάσιο Κιάτου όπου πραγματοποιήθηκαν οι  μαθητικοί αγώνες μπάσκετ, ο μαθητής  έχασε τις αισθήσεις του κι έπεσε στο έδαφος. Η γιατρός του αγώνα έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες να ανατάξει τον 16χρονο, ενώ σύμφωνα με τα τοπικά μέσα, ειδοποιήθηκε κι έφτασε στο σημείο ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ με δύο καρδιολόγους, χωρίς ωστόσο να καταφέρουν τίποτα.

Ο 16χρονος διακομίστηκε στο Κέντρο Υγείας Κιάτου, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του ενώ έχει παραγγελθεί και η διενέργεια νεκροψίας- νεκροτομής, για να διαπιστωθούν τα αίτια που προκάλεσαν τον θάνατο του άτυχου μαθητή.

Ο αδερφός του 16χρονου που ζει στην Ιρλανδία, έστειλε γράμμα (mail)  στο makeleio.gr στο οποίο καταγγέλλει πως ο αδερφός του έφυγε από φανερές ελλείψεις  στο σύστημα υγείας της χώρας, ενώ εάν ο γιατρός είχε τον απαραίτητο εξοπλισμό και υπήρχε ασθενοφόρο στον χώρο όπου διεξάγονταν οι αγώνες, ο αδερφός του θα ήταν ακόμη ζωντανός. Δείτε την συγκλονιστική καταγγελία:

«Ονομάζομαι Συμεών Μελίκογλου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Κιάτο Κορινθίας , αναγκάστηκα να φύγω  στις ΗΠΑ, στην Σουηδία και στην Κύπρο και εδώ και λίγα χρόνια ζω και εργάζομαι στην Ιρλανδία. Η οικογένειά μου είναι φτωχή αλλά μάθαμε στην ζωή μας να μην παραπονιόμαστε και να παλεύουμε για αυτά που θέλουμε και αξίζουμε.

Είμαι 32 ετών αλλά όσες φορές και αν προσπάθησα να επιστρέψω στην όμορφη χώρα μας, την Ελλάδα, αναγκάστηκα παραμείνω στο εξωτερικό αφού μόνο εκεί μπορούσα να αναζητήσω ένα καλύτερο μέλλον. Έχω καταφέρει να προχωρήσω στο σημείο που να μπορώ να βοηθάω την οικογένειά μου. Σας παρακαλώ μην νομίζεται ότι είμαι πλούσιος. Δεν είμαι. Ακόμα προσπαθώ να φτιάξω την ζωή μου, απλά δεν μου αρέσει να κάθομαι σπίτι και να περιμένω από τον 60χρονο πατέρα μου να μου δώσει 4 ευρώ (όταν και αν τα έχει), για να πάω να πιω καφέ με τους φίλους μου!

Μάθαμε στην οικογένειά μου να πολεμάμε και να χαμογελάμε ό,τι και αν μας συμβαίνει. Το πραγματικό σοκ όμως για εμάς, συνέβη πριν από 20 μέρες, όταν ενώ βρισκόμουνα στην Ιρλανδία, χτύπησε το τηλέφωνό μου. Τα όσα άκουσα θα με στοιχειώνουν για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Ο μικρότερος αδερφός μου, ο περήφανος και μικρός πρίγκιπάς μου,  έχασε την ζωή του σε ηλικία μόλις 16 ετών, κατά την διάρκεια ενός παιχνιδιού μπάσκετ με το σχολείο του στο Κιάτο. Έπαιζε στο παιχνίδι μόνο για 3,5 λεπτά και την ώρα που κατευθυνόταν προς τον πάγκο, κατέρρευσε! Από εκείνη τη στιγμή όλη μου η ζωή άλλαξε. Μου είναι πολύ δύσκολο να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, ενώ έχω χάσει και τον ύπνο μου.

Το όνομα του αδερφού μου είναι Παναγιώτης Πασχάλης Μελίκογλου. Ήταν ένας πολύ καλός μαθητής, γεμάτος ζωή και όνειρα και όποιος τον είχε γνωρίσει  τον είχε λατρέψει. Ήταν γνωστός ως «το παιδί με το χαμόγελο» σε ολόκληρο το Κιάτο. Ήμασταν πολύ περήφανοι ο ένας για τον άλλον και ακόμα είμαι περήφανος για τον αδερφό μου και πάντα θα είμαι. Μπορώ να συνεχίσω να μιλάω ατελείωτες ώρες για αυτόν, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός τους γράμματός μου.

Είμαι θυμωμένος και απογοητευμένος γιατί ένας νέος άνθρωπος γεμάτος ζωή, έχασε την ζωή του επειδή έχουμε μάθει δυστυχώς στην Ελλάδα να μην δίνουμε δεκάρα για τίποτα! Όταν ο αδερφός μου κατέρρευσε, έτυχε να είναι κάποιος γιατρός εκεί (τουλάχιστον έτσι μας είπανε). Δεν είχαν σκεφτεί όμως το πιο σημαντικό το οποίο μπορεί να είχε σώσει την ζωή του αδερφού μου. Δεν είχαν στο στάδιο ούτε  απινιδωτή, ούτε  οξυγόνο , ούτε καν ασθενοφόρο!

Έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου και στον αδερφό μου, να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να βάλω ένα τέλος σε όλο αυτό!

Έβαλα της ζωής μου σκοπό να κάνω ότι είναι απαραίτητο για να σωθεί μια επόμενη ζωή και να μην αρχίσω να σκέφτομαι σαν … Ελληνάρας! Γιατί στην Ελλάδα κανένας δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Ο αδερφός μου πέθανε και θα ήθελα αυτό να ήταν η αρχή μιας αλλαγής για το πώς βλέπουμε τα πράγματα, έτσι ώστε να μην περάσουν άλλες οικογένειες αυτό που περνάει η δική μου τώρα.

Μια από τις σκέψεις μου ήταν να ανοιχτεί ένας λογαριασμός στον οποίο ό,τι χρήματα μπουν θα πάνε σε κάθε στάδιο και γήπεδο στην χώρα, για να μπορούν να αγοράσουν έναν απινιδωτή και ένα ασθενοφόρο και να είναι σίγουροι ότι πάντα θα υπάρχει και ένας γιατρός παρών κατά την διάρκεια παιχνιδιών – αγώνων.

Μιας και η κυβέρνηση είναι τόσο απασχολημένη με το success story τους, οι υπόλοιποι εν έτη 2014 παλεύουμε για να κρατηθούμε ζωντανοί».