Πόσο μ΄ αρέσει να μαθαίνω -και να πληροφορώ κι εγώ εσάς- για τις δράσεις των ζωοφίλων σ΄ όλη την Ελλάδα. Ισως διότι έτσι επιβεβαιώνεται η πεποίθησή μου πως οι ζωόφιλοι είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία. Πως, πια, η ζωοφιλική δραστηριότητα δεν είναι η εξαίρεση -και άρα άξια να γίνει «είδηση»- αλλά μια διαδεδομένη καθημερινή πρακτική. Είδηση, αντίθετα, αποτελεί η δηλητηρίαση των -κυρίως αδέσποτων- ζώων και η εγκληματική γενικά συμπεριφορά απέναντί τους. Γι΄ αυτό και πάντα βρίσκει χώρο για δημοσίευση στις εφημερίδες και το Διαδίκτυο.
Αποφάσισα, λοιπόν, να αντιστρέψουμε αυτή την καθιερωμένη αξιολόγηση. Και να δίνουμε χώρο στις ζωοφιλικές δράσεις περισσότερο, παρά στα εγκλήματα κάποιων ψυχικά διαταραγμένων ή απολίτιστων συνανθρώπων μας. Και αρχίζουμε σήμερα με τη φίλη της σελίδας μας κυρία Μαρίνα Βαρδουνιώτη, που δραστηριοποιείται στη φροντίδα των αδέσποτων ζώων του Κιάτου Κορινθίας, στο πλαίσιο σχετικού προγράμματος του Δήμου Σικυωνίων. Να τι μας γράφει, για τον καθημερινό της αγώνα και τις καθημερινές αγωνίες της:
«Σήμερα τη νύχτα πέθανε η γάτα μου. Την έλεγαν Τούλα και ήταν μια μπουκίτσα με στραβά ποδαράκια όταν τη βρήκαμε πριν από 6 χρόνια. Ανήκε στο είδος του Κοινού Αδέσποτου, όπως ονομάζουμε εδώ στην Ελλάδα τα γατιά και τα σκυλιά του δρόμου που ζουν για μια στιγμή από ελεημοσύνες και σκουπίδια πριν “ψοφήσουν” από ασιτία, κάποια μεσογειακή ασθένεια ή την περίφημη φόλα. Στεκόταν στην άκρη του παρτεριού και με ζύγιζε καλά, σε ποιο είδος ανήκα εγώ: σ΄ αυτούς που τα κυνηγούν ή σ΄αυτούς που τα μαζεύουν.
Πέθανε από κάτι που έφαγε στους αγαπητούς γείτονες -φόλα ή φυτοφάρμακο- αφότου κατέστρεψε το συκώτι της και την παίδεψε 2 ολόκληρους μήνες. Παλέψαμε μαζί να ζήσει, αλλά η επιστήμη σήκωσε τα χέρια ψηλά εκεί που ο “κυνηγός” παραφύλαξε με δόλο να την σκοτώσει. Η μανία που επιδεικνύουν να “καθαρίζουν” τον τόπο από τα “μαγαρισμένα” τετράποδα, ειδικά στην ελληνική επαρχία, είναι αξιοσημείωτη. Φαίνεται ότι μια ορθολογικότερη λύση του περιορισμού των γεννήσεων με στειρώσεις, υιοθεσίες και χώρους για τα αδέσποτα επιχορηγούμενους από δήμους, φιλόζωους και δρώμενα κινείται στη σφαίρα κάποιων που δεν αγαπούν π.χ. τους ανθρώπους. Συχνά ακούγεται η πρόταση, “τα παιδιά πεινάνε στην Αφρική και πεθαίνουν κι εσύ ταΐζεις αδέσποτα”. Λες και θα ζήσουν αυτά επειδή ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι που δεν θα βοηθήσουν τα ζώα θα βοηθήσουν αυτά τα παιδιά να έχουν καθαρό νερό, φαγητό, υγεία και παιδεία. Τι υποκρισία.
Γράφω αυτές τις γραμμές γιατί θέλω να σταματήσει αυτό. Θέλω να δοθεί πίσω στα αδέσποτα ο ζωτικός χώρος που δικαιωματικά χρειάζονται για να ζήσουν. Θέλω να ζήσουν χωρίς ελεημοσύνες και φόλες, μόνα τους ή παρέα με τον άνθρωπο. Θέλω να σταματήσουν να παίζουν γι΄ αυτόν τα υποκατάστατα, άλλοθι και τον ρόλο του παιχνιδιού που φτιάχτηκε ειδικά για να περνά αυτός καλά. Θέλω να σταματήσω να βλέπω σε απόμερες γωνιές των δρόμων άρρωστα, σκελετωμένα πλάσματα και να τα “σώζω”. Θέλω επίσης να σταματήσω να βλέπω μάτια ανθρώπινα όλο απορία και αποστροφή, πώς μπορεί κανείς ν΄ αγγίζει κάτι τόσο σιχαμένο και να του “δίνει” μια ευκαιρία να ζήσει. Θέλω να σταματήσω να “δίνω και να παίρνω” ευκαιρίες. Θέλω να πάψω να ’μαι τέρας. Θέλω να τιμώ το είδος μου και να συνυπάρχω με τα άλλα είδη σεβόμενος τις ανάγκες τους.
Και τώρα πρέπει να σηκωθώ. Να πάω να ταΐσω στη ζούλα σε μια αποθήκη ένα δεμένο δεσποζόμενο, που τα αφεντικά του το ’χουν μέρα-νύχτα δεμένο και “ξεχνούν” ότι πεινάει και διψάει. Να φροντίσω τα υπόλοιπα αδέσποτα που ζουν μαζί μας, γάτες και σκύλους. Να δουλέψω εθελοντικά για την προώθηση αδέσποτων του δήμου.
Πρώτα όμως πρέπει να θάψω στον κήπο μας αυτό το πλασματάκι, που μας χάρισε τόση χαρά και άδολη τρυφερότητα. Γεια σου, Τουλίτσα».
Μαρίνα Βαρδουνιώτη, Κιάτο Κορινθίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Θέματα για ανάρτηση >>> Kiato.press@gmail.com
Τα θέματα των αναρτήσεων δεν εκφράζουν απαραίτητα και τις απόψεις των διαχειριστών του ιστολογίου μας, αντιθέτως, τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των σχολιαστών και όσα περιέχουν ύβρεις ή απρεπείς χαρακτηρισμούς διαγράφονται κατά τον έλεγχο.